Yas yolculuğumuzdayken soldaki çizgi gibi düz bir hatta ilerleme isteği vardır içimizde. Başından sonunu görelim, yolda hiç dolanmayalım, çukurlar, tepeler olmasın, bileyim isterim nereye doğru gittiğimi. Oysa yas yolculuğu, genelde sağdaki ip yumağı gibi gerçekleşir yaşamımızda. Bazen dönüp dolaşıp, kendimizi aynı noktada bulduğumuz, dolanıp yolumuzda ilerlemekte zorlandığımız…
Zihnimiz, yaradılışındandır ki sever kategorize etmeyi. Bu nedenle de yasını da aşamalara bölmek ister. Görmek ister yürüdüğü yolu. Ama yasımızla birlikte buluruz kendimizi dolanmış bir yumağın içinde. Yas elbette ki bitmeyecek ama bil ki biz yumağın ucunu gördüğümüzde; yasımızın etrafında şekillenmesine izin veren “yeni bir ben” olarak devam edeceğiz yaşamımıza.
Bu yazı ilgini çektiyse sayfamdaki bu bölüme de göz gezdirebilirsin.
